Ο Νίκος Δίπλαρος, μπασκετμπολίστας της Καρδίτσας, μοιράστηκε την προσωπική του πορεία στο podcast Man to Man της Stoiximan GBL. Μεγαλωμένος σε μια πολυμελή οικογένεια, ανέπτυξε από νωρίς ευθύνες που τον έκαναν πιο ώριμο.
Αν και βίωσε απογοητεύσεις στην καριέρα του, όπως η ατάκα για το «σκαλοπάτι» στην ΑΕΚ, χρησιμοποίησε αυτές τις εμπειρίες για να γίνει πιο δυνατός. Σήμερα, αποτελεί κομμάτι μιας ομάδας που πέτυχε την είσοδο στην Ευρώπη, ενώ μιλά με σεβασμό για τους γονείς του και την κοινότητα της Καρδίτσας, που τον στηρίζει.
Μέσα από τις αναμνήσεις του, αναδεικνύει τις προκλήσεις και τις επιτυχίες, καθώς και τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με συμπαίκτες και προπονητές.
Πιο αναλυτικά
Ο Νίκος Δίπλαρος φιλοξενήθηκε στο podcast Man to Man της Stoiximan GBL και μίλησε για την μπασκετική του σταδιοδρομία.
Ο Νίκος Δίπλαρος χρειάστηκε να μεγαλώσει απότομα, δύο φορές, στη ζωή του. Η πρώτη, όταν ακόμα παιδί. Ένα παιδί σε μία οικογένεια εννιά ατόμων. Με τις ευθύνες που τον βάραιναν, ως το δεύτερο μεγαλύτερο παιδί της φαμίλιας, να τον μετατρέπουν, τρόπον τινά, σε έναν τρίτο γονέα.
Στα 18 του, βίωσε κάτι χειρότερο. Εκείνη η ατάκα (που τελικά δεν ειπώθηκε ποτέ) για το περίφημο «σκαλοπάτι» της ΑΕΚ, στο δρόμο για να φορέσει κάποτε τη φανέλα των «αιωνίων».
Ο Δίπλαρος σάστισε για λίγο. Αργότερα χρησιμοποίησε εκείνο το… δράμα, για να γίνει πιο δυνατός.
Και να φτάσει να αποτελεί ένα ζωτικό κομμάτι της Καρδίτσας. Της ομάδας που τερμάτισε στην 5η θέση της Stoiximan GBL. Και την επόμενη σεζόν θα παίξει στην Ευρώπη, με τον ίδιο να συνεχίσει να φοράει τη φανέλα της.
Ο Νίκος Δίπλαρος φιλοξενήθηκε στο podcast Man to Man της Stoiximan GBL και μίλησε για όλα.
Για την περίφημη ατάκα για το “σκαλοπάτι” όταν ήταν στην ΑΕΚ: “Το κουβαλάς, καλώς ή κακώς, όλα τα χρόνια. Όταν ξεκινάς την καριέρα σου με… στραβοπάτημα, όπως ήταν αυτό με την ΑΕΚ, το ακολουθείς. Ακόμα και τώρα υπάρχει… Μπαίνω στην ΑΕΚ και τα πράγματα δεν είναι ωραία, μολονότι την ΑΕΚ τη σέβομαι και πιστεύω ότι έχει καταφέρει πολλά πράγματα για το ελληνικό μπάσκετ.
Πέταγα στα… ουράνια. Ήμουν 18 ετών, είχαμε πάρει μετάλλιο με την Εθνική Εφήβων. Μου έφυγε αυθόρμητα, δεν το σκέφτηκα. Βέβαια, να πούμε ότι δε χρησιμοποίησα ποτέ τη λέξη “σκαλοπάτι”, απλά γράφτηκε. Ήταν μία περίεργη περίοδος, μια δύσκολη στιγμή. Ήταν η οικογένειά μου δίπλα μου. Και ο Άρης μου “χτύπησε” την πόρτα αρκετά γρήγορα. Αλλά για τον πρώτο ένα με ενάμισι μήνα δεν έβγαινα από το σπίτι μου!”.
Για το αν έχει μετανιώσει και θα το άλλαζε, αν μπορούσε: “Αν το έχω μετανιώσει; Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Απ’ αυτή την κατάσταση βγήκα πιο δυνατός, όπως και απ’ όλα όσα έχω ζήσει στην καριέρα μου. Αν μπορούσα, ωστόσο, να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα άλλαζα αυτό που είπα. Σέβομαι την ΑΕΚ, πιστεύω ότι είναι μεγάλη ομάδα. Αλλά στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κορυφαίες ομάδες την τελευταία 20ετία. Και είναι το όνειρο κάθε παιδιού να βρεθεί σε αυτές. Μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα”.
Αν το σκέφτεται ακόμα, μετά από 5 χρόνια: “Δεν το σκέφτομαι, αλλά όταν ακούγεται η λέξη “σκαλοπάτι”, όλοι γυρίζουν, με κοιτάνε και γελάνε. Από την παρέα μου, από τους πάντες. Πλέον, το έχω πάρει χιουμοριστικά, δεν μπορώ να το έχω να με καταβάλλει. Τα πρώτα χρόνια όλοι με ήξεραν ως τον Νίκο Δίπλαρο που είπε για το… σκαλοπάτι”.
Για την 9μελή οικογένεια του: “Δεν έχεις ποτέ ησυχία! Έχω μεγαλώσει τα μικρά μου αδέρφια, τα κοίμιζα, τα τάιζα. Είναι ευχάριστο και ωραία, πάντα έχεις κάτι να κάνεις, πάντα έχεις κάποιον να κάνεις κάτι. Με τα αδέρφια μου είμαστε σα φίλοι. Είναι ευλογία να μεγαλώνεις σε μία τέτοια οικογένεια και σε ένα τέτοιο σπίτι. Τον πατέρα μου δεν τον έβλεπα. Αυτός και η μητέρα μου ήταν εκπαιδευτικοί, αλλά έκαναν και άλλες δουλειές. Έβλεπες τους γονείς σου να δουλεύουν όλη την ημέρα και αυτό σε πείσμωνε, όχι μόνο εμένα, αλλά όλα μου τα αδέρφια. Οι γονείς μου είναι μαχητές της ζωής και όταν μεγαλώνουν επτά παιδιά χωρίς να λείπουν τα απαραίτητα, καταλαβαίνεις το νόημα της ζωής”.
Για τον Παναθηναϊκό και αν ήταν ένα επίτευγμα: “Δεν το σκέφτηκα ποτέ, δηλαδή “σας το είπα”. Ήταν μία επιβράβευση της δουλειάς και του κόπου μου. Μόνο τυχερός και ευλογημένος είμαι που είχα αυτή την ευκαιρία. Την πρώτη φορά που αγωνίστηκα στην Ευρωλίγκα, είχα αισθανθεί σαν να είχα παίξει ένα ολόκληρο ματς. Θυμάμαι ότι ο κόουτς, ο Κάτας με είχε βάλει αρκετά και μου έδινε την μπάλα. Ήταν ένα ματς με την Άλμπα. Μου έδωσε την ευθύνη και μου έλεγε “παίξε””.
Για τη σχέση με τον Μάριο Χεζόνια: “Έχει τρέλα. Είναι καταπληκτικό παιδί. Είχαμε έρθει κοντά τότε, αλλά υπήρχε τρομερό κλίμα στον Παναθηναϊκό. Ο Μάριο προσπάθησε να μπει γρήγορα στο κλίμα της ομάδας, γιατί είχε έρθει στη μέση της σεζόν. Πετούσε τρεις λέξεις στα ελληνικά και έφευγε. Να μαθαίνουμε διάφορες λέξεις που μετά έγιναν ατάκες και έχουν μείνει. Ακόμη και τώρα έχουμε επαφή. Δεν έλεγε κάτι για τον Παναθηναϊκό, πάντως. Αλλά ζούσε το όνειρο. Ήθελε βιαστικά να μπει στην οικογένεια του Παναθηναϊκού. Είχε ενδιαφέρον, προσμονή; Δεν το ξέρω, αλλά το έκανε και με καλό τρόπο”.
Για την Καρδίτσα: “Η ομάδα τρύπησε το ταβάνι της. Για λίγο θα μπορούσε να μπει και στην τετράδα. Χωρίς τρέλες σε μπάτζετ και πολλούς παίκτες. Η Καρδίτσα λειτουργεί ως μία παρέα ατόμων που έχουν την ομάδα. Είναι μία οικογένεια, είναι μαζί 10 χρόνια. Κατάφεραν να το χτίσουν και η ομάδα να φτάσει μέχρι την Ευρώπη. Δε λειτουργούν πολλές ομάδες έτσι. Είναι μία μικρή επαρχία που έχει βοήθεια από όλους τους παράγοντες που είναι κοντά της. Είναι διαφορετικό να είναι ένας ο πρόεδρος και είναι διαφορετικό να υπάρχει μία παρέα ατόμων και φίλων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν ή να τσακωθούν”.
Για τον κόουτς Παπανικολόπουλο: “Αν εξαιρέσεις τους δύο μεγάλους, είναι ο κόουτς της χρονιάς με αυτό που κατάφερε, να βγάλει την ομάδα στην 5η θέση. Είναι δουλευταράς, όλη μέρα στο γήπεδο, μαζί με τους συνεργάτες του”.
Για την καταστροφή που έγινε στην Καρδίτσα και πως τη βίωσε: “Ήταν δύσκολο, δεν μπορούσαμε να βγούμε από τα σπίτια μας. Μας έφεραν φαγητό και νερό με φορτηγά. Φύγαμε από την πόλη, πήγαμε στο Καρπενήσι για προετοιμασία. Το γήπεδο είχε νερά μέχρι τη μέση, το παρκέ καταστράφηκε. Ήταν ψυχοφθόρο, αλλά ήταν το τελευταίο σε σχέση με αυτό που έπαθε η πόλη και οι κάτοικοί της. Η Καρδίτσα είναι μία πόλη που στηρίζεται στα υλικά αγαθά. Ήταν μεγάλη καταστροφή. Το δικό μας είχε δευτερεύουσα σημασία. Κάποιοι έχασαν σπίτια, περιουσίες, αυτοκίνητα. Ήταν ψυχοφθόρο να βλέπεις τους ανθρώπους τριγύρω σου, φίλους σου, κάποιοι μπορεί να σου έλεγαν, μετά από καιρό, “έπαθα αυτό…”. Ο κόσμος είναι πάντα δίπλα στην ομάδα, τη στηρίζουν. Είναι καθημερινά δίπλα μας”.
Για το buzzer beater καλάθι απέναντι στον Προμηθέα: “Στην προηγούμενη φάση έχω κάνει airball! Στο time out με πιάνει ο κόουτς και με ρωτάει από ποια πλευρά θέλω να επιτεθώ. Είναι δικό του το καλάθι, γιατί μετά το airball μου δίνει ξανά την μπάλα. Του είπα την πλευρά, αλλά με έκλεισαν και πήγα από την άλλη. Πήγα να πάρω επαφή και δεν βρίσκω τον αντίπαλο! Σταματάω να σουτάρω και δεν βλέπω το στεφάνι. Υποχρεώνομαι να μείνω λίγο παραπάνω στον αέρα, να κάνω το σπάσιμο, να τεντώσω το χέρι για να δω το στεφάνι και με αρκετή τύχη, μπήκε. Δεν πανηγύρισα, γιατί ήταν το 1-1. Αν είχε γίνει το 2-1, θα πανηγύριζα”.
Για το αν η ομάδα Εφήβων του 2015 εξαργύρωσε τις επιτυχίες της: “Καθόλου! Είμαστε η μόνη φουρνιά που έχει πάρει δύο ευρωπαϊκά και δεν έχει εξαργυρώσει καθόλου αυτό που έχει καταφέρει και έχει δώσει για τη χώρα. Ήμασταν οι άτυχοι, πέσαμε στην κρίση, στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να είναι πιο περίεργα. Ανέβαιναν και οι ξένοι εκείνοι την εποχή. Δεν πήραμε τις ευκαιρίες που είχε η γενιά του Σλούκα, του Παππά…”.
