Ο Τάκης Κορμάς υπέβαλε την παραίτησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνοντας την απογοήτευσή του για την εσωστρέφεια και την έλλειψη πολιτικής φαντασίας στη σημερινή ηγεσία του κόμματος.
Στην επιστολή του, αναφέρει ότι η ηγεσία αναπαράγει κλειστά συστήματα λήψης αποφάσεων, αποξενώνοντας την κοινωνική βάση και περιορίζοντας τη δυναμική του κόμματος.
Ο Κορμάς τονίζει ότι η αποχώρησή του δεν είναι ρήξη με τους συντρόφους του, αλλά πράξη συνέπειας και σεβασμού, καθώς η πολιτική για εκείνον υπήρξε χώρος αξιακής δέσμευσης, όχι προσωπικής ανέλιξης.
Πιο αναλυτικά
Επιστολή παραίτησης από τον ΣΥΡΙΖΑ έστειλε στη Γραμματέα του κόμματος, Ράνια Σβίγκου, ο Τάκης Κορμάς.
Στην επιστολή παραίτησης, την οποία κοινοποίησε και προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτη Φάμελλο , ο κ. Κορμάς υποστηρίζει μεταξύ άλλων πως στον ΣΥΡΙΖΑ «αντί της συγκρότησης ενός συνεκτικού θεσμικού και αξιακού σχεδίου, ικανού να απαντήσει στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και στα αιτήματα της εποχής, κυριάρχησε ένας εσωστρεφής κύκλος φθοράς: η αμηχανία, ο διαχειριστικός πραγματισμός, η ατέρμονη μετάβαση χωρίς την πολιτική φαντασία ή την ιδεολογική τόλμη που απαιτείται στη σημερινή ιστορική συγκυρία».
«Η πολιτική δεν είναι – και δεν μπορεί να είναι – απλώς διαχείριση. Είναι δημιουργία νοήματος, είναι πράξη ρήξης και ανάληψης ιστορικής ευθύνης. Χωρίς σαφή ιδεολογική κατεύθυνση, χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, χωρίς ρήξη με τον θεσμικό φορμαλισμό που καθηλώνει κάθε χειραφετική προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χάνει την ταυτότητά του» τονίζει ο κ. Κορμάς, υπογραμμίζοντας ακόμη πως «η σημερινή ηγεσία, αντί να σταθεί στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας ως η τελευταία ελπίδα ανασύνταξης, αξιοπιστίας και προοπτικής, μετά από τις διαψεύσεις και τις ανεπαρκείς επιλογές του προηγούμενου διαστήματος, επέλεξε να αναπαραγάγει τα ίδια κλειστά συστήματα λήψης αποφάσεων, που αποξενώνουν την κοινωνική βάση και καθηλώνουν κάθε ζωντανή πολιτική δυναμική».
Ο κ. Κορμάς αναφέρει ακόμη ότι «η αποχώρησή μου δεν αποτελεί ρήξη με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πορευτήκαμε μαζί – το αντίθετο: είναι πράξη συνέπειας, σεβασμού και ευθύνης». «Θεωρώ πως σε συνθήκες σύγχυσης, η σιωπή μπορεί να εκφράσει πιο ουσιαστικά τη στάση ενός ανθρώπου από τη μηχανική επιμονή στη συμμετοχή. Άλλωστε, για μένα, η πολιτική δεν υπήρξε ποτέ βιοπορισμός ή πεδίο προσωπικής καταξίωσης· αποτέλεσε χώρο αξιακής δέσμευσης, όχι διαδρομής», συνέχισε ο ίδιος, καταλήγοντας πως «δεν είναι όλες οι αποχωρήσεις αποστασιοποίηση. Κάποιες είναι απλώς συνέπεια – χωρίς δεύτερη πράξη, χωρίς σκηνικό αναπαράστασης
