Ο Randy Gardner έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που κατάφερε να παραμείνει άυπνος για 11 μέρες και 25 λεπτά, ένα ρεκόρ που επιτεύχθηκε το 1963 κατά τη διάρκεια ενός πειράματος για μια σχολική έκθεση. Μαζί με τον φίλο του Bruce McAllister, αποφάσισαν να εξερευνήσουν τις επιπτώσεις της αϋπνίας, με τον Gardner να είναι ο «άτυχος» συμμετέχων.
Καθώς οι μέρες περνούσαν, άρχισε να εμφανίζει παράξενες αντιδράσεις και προβλήματα συγκέντρωσης, ενώ η δημοσιότητα γύρω από το πείραμα αυξήθηκε. Μετά την ολοκλήρωση του πειράματος, χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να ανακάμψει πλήρως, αν και υπέφερε από αϋπνίες στα επόμενα χρόνια.
Πιο αναλυτικά
Ο Randy Gardner έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που κατάφερε να μείνει άυπνος για 11 μέρες και 25 λεπτά. Έγινε τρίτο θέμα στις ΗΠΑ μετά την δολοφονία Κένεντι και την επίσκεψη των Beatles.
Είναι ευρέως γνωστό ότι ο άνθρωπος χρειάζεται οκτώ ώρες βραδινού ύπνου. Παρόλα αυτά το 35% των ενηλίκων στις ΗΠΑ δηλώνουν ότι κοιμούνται λιγότερο από επτά ώρες τη νύχτα.
Ωστόσο, υπάρχει άνθρωπος που κατάφερε να μείνει άυπνος για 11 μέρες και 25 ώρες. Ο Randy Gardner κατάφερε να μείνει στην ιστορία για το ρεκόρ, με το μεγαλύτερο διάστημα που μπορεί να μείνει ένας άνθρωπος χωρίς ύπνο.
Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1963, όταν δύο μαθητές λυκείου, ο Randy Gardner και ο Bruce McAllister είχαν μια ιδέα για ένα έργο επιστημονικής έκθεσης. Πίστευαν ότι θα είχε ενδιαφέρον να δουν πόσο καιρό θα μπορούσαν να μείνουν ξύπνιοι και να καταγράψουν τυχόν παρενέργειες που μπορεί να συμβούν στην πορεία.
Ο «άτυχος» της υπόθεσης ήταν ο Randy Gardner αφού έπειτα από ρίψη νομίσματος σε εκείνον έπεσε το βάρος του πειράματος. Έτσι δεν είχε άλλη επιλογή από το δοκιμάσει τις ικανότητές του.
Ο McAllister είπε αργότερα στο BBC: «Είμασταν ηλίθιοι, ξέρετε νέοι ηλίθιοι. Έτσι έμεινα ξύπνιος μαζί του για να τον παρακολουθώ. Μετά από τρεις νύχτες αϋπνίας, ξύπνησα ακουμπισμένος στον τοίχο, γράφοντας σημειώσεις στον ίδιο τον τοίχο».
Γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν και ένα τρίτο φίλο να εμπλακεί στο πείραμα για να παρακολουθεί εναλλάξ τους δύο νέους. Έτσι πρότειναν στον φίλο τους, Joe Marciano να τους βοηθήσει. Στο πείραμα ενεπλάκη και ο καθηγητής Dr William Dement, από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Μετά από πέντε μέρες αυπνίας ο Gardner άρχισε να παραπονιέται για κάποιες μυρωδιές που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα τον ενοχλούσαν καθόλου. «Μη με αναγκάζετε να το μυρίσω αυτό. Δεν αντέχω αυτή τη μυρωδιά», έλεγε πολλές φορές για διάφορες τροφές και αντικείμενα. Το περίεργο ήταν ότι όσο περνούσαν οι νύχτες ο Gardner έγινε καλύτερος στο μπάσκετ όσο αν και αυτό ίσως οφειλόταν στο ότι έπαιζε πιο συχνά.
Όσο περνούσαν οι μέρες η κούρασή του γινόταν όλο και πιο εμφανής, ωστόσο οι υπόλοιποι τον κρατούσαν ξύπνιο με κάθε τρόπο. Μάλιστα, αρκετές φορές του έδιναν Coca Cola προκειμένου να μην τον πάρει ο ύπνος.
Την ενδέκατη μέρα του ζητήθηκε να κάνει επαναλαμβανόμενες αφαιρέσεις. Έπρεπε, ξεκινώντας από το 100 να αφαιρεί κάθε φορά 7. Σταμάτησε όταν έφτασε στο 65, ενώ όταν ρωτήθηκε γιατί σταμάτησε, απάντησε ότι είχε ξεχάσει τι έπρεπε να κάνει.
Καθώς το πείραμα συνεχιζόταν, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Μάλιστα, έγινε το τρίτο πιο «καυτό» θέμα των εντύπων της Αμερικής μετά τη δολοφονία Κένεντυ και την επίσκεψη των Beatles στη χώρα.
Έπειτα από 264 ώρες αυπνίας ο Gardner αποφάσισε να πάει για ύπνο. Ωστόσο, ο 17χρονος μαθητής μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού, ώστε οι γιατροί να παρακολουθήσουν τη δραστηριότητα του εγκεφάλου του.
Την πρώτη μέρα κοιμήθηκε 14 ώρες συνεχόμενες, μέχρι που ξύπνησε για να πάει τουαλέτα. Την πρώτη νύχτα, το ποσοστό του ύπνου REM είχε πολύ περισσότερη διάρκεια από τον μέσο όρο που είναι 90 με 120 λεπτά.
Χρειάστηκαν πολλές ημέρες για να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα. Στους μήνες που ακολούθησαν ο Gardner δεν παρουσίασε καμία επιπλοκή αν και αργότερα ομολόγησε πως για χρόνια υπέφερε από αϋπνίες…
