Η Καρολίνα Πελενδρίτου, η διάσημη Παραολυμπιονίκης, μοιράστηκε την προσωπική της ιστορία σε μια συγκινητική συνέντευξη στην εκπομπή “Πρωταγωνιστές“. Αναφέρθηκε στα δύσκολα χρόνια που αντιμετώπισε, όπως η σταδιακή απώλεια της όρασής της, θυμούμενη ότι μέχρι τα 9 της έβλεπε κανονικά.
Η Καρολίνα περιέγραψε τη συναισθηματική της εμπειρία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, επισημαίνοντας την αξία των επιτευγμάτων που αποκτώνται κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η συνέντευξη ανέδειξε την αντοχή και την αποφασιστικότητα της, καθώς και τις προκλήσεις που έχει ξεπεράσει στην καριέρα της.
Πιο αναλυτικά
Το βράδυ της Τετάρτης 21/5, η Καρολίνα Πελενδρίτου παραχώρησε μία συγκλονιστική συνέντευξη στην εκπομπή του ALPHA, Πρωταγωνιστές. Πρόκειται για την Παραολυμπιονίκη, η οποία έχει μείνει στην ιστορία ως “η πριγκίπισσα της πισίνας”, οπότε είχε πολλά να πει και η συγκίνησή της για όλα όσα έχει περάσει ήταν ολοφάνερη.
Η συνέντευξη της Καρολίνας Πελενδρίτου στους Πρωταγωνιστές
«Η πιο μεγάλη μου στιγμή θεωρώ πως είναι στην Αθήνα, το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο. Οι πρώτοι μου Παραολυμπιακοί αγώνες, 18 χρονών, ήμουν κοριτσάκι, το βίωσα πολύ έντονα. Το να ακούς τον εθνικό σου ύμνο μέσα στη χώρα σου, γιατί Ελληνίδα θεωρώ ότι είμαι. Επίσης, το Παρίσι! Το Παρίσι, με το αργυρό και το χάλκινο, γιατί τα κατέκτησα σε δύσκολες συνθήκες», είπε η ίδια και “λύγισε” αμέσως, με τον Σταύρο Θεοδωράκη να σχολιάζει: «Δεν ήσουν ψυχολογικά πολύ καλά τότε».
«Είχαμε σκεφτεί να εγκαταλείψω. Και ψυχολογικά αλλά προέκυψαν και προβλήματα τότε, είχα κορωνοϊό και τα λοιπά. Όμως ήταν ένας στόχος που δούλευα τέσσερα χρόνια και τότε το σκεφτόμουν ως τους αγώνες με τους οποίους θα κλείσω την καριέρα μου. Ήταν αυτό που με κρατούσε. Ότι μια τόσο μεγάλη πορεία δεν θα ήθελα να κλείσει άδοξα, με μία απουσία.
Σκέφτηκα ότι θα μπω στην πισίνα για να διεκδικήσω κάτι που αξίζει στην προσπάθεια μου και στην πορεία μου. Γενικότερα θεωρώ ότι στη ζωή ό,τι κατακτάς κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες δεν το ξεκάνεις ποτέ, χαράζεται μέσα σου. Ήμουν στο βάθρο, στα 38 μου για ένα αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο. Έτσι κι αλλιώς ένα δύσκολο επίτευγμα, με κορίτσια που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου… Οπότε αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλη ήταν η ικανοποίηση», επισήμανε η ίδια στη συνέχεια.
Όσον αφορά στην όρασή της, εξομολογήθηκε: «Ήταν κάτι που εξελίχθηκε σταδιακά, όμως έχω αναπτύξει άλλες αισθήσεις τόσα χρόνια και έχω νομίζω πολύ καλή αντίληψη. Κινούμαι πολύ γρήγορα για την όραση που έχω. Μέχρι τα 9 μου έβλεπα κανονικά! Δεν το θυμάμαι όμως! Δεν έχω σκηνές, δεν θυμάμαι πως είναι. Δεν έχω εικόνες. Δυο – τρεις μόνο. Η μία είναι ότι κάθομαι στο θρανίο στο σχολείο και βλέπω τις καρτέλες που γράφει “αυγό”. Τις μέρες που άρχισε να χάνεται το φως δεν τις θυμάμαι ξεκάθαρα. Θυμάμαι απλά ότι μεταφέρθηκα στο πρώτο θρανίο. Εντός ολίγων ημερών καταλάβαμε ότι δεν είναι κάτι περαστικό και άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής μου».
