Οι Ηνωμένες Πολιτείες θρηνούν σήμερα τους σχεδόν 3.000 νεκρούς των τεσσάρων συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 από την Αλ Κάιντα, που σημάδεψαν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Ήταν 8:46 το πρωί, όταν η πτήση 11 της American Airlines κατέπεσε στον Βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Οι εικόνες από το κτύπημα αποτυπώθηκαν στις μνήμες εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως, σηματοδοτώντας την έναρξη της εθνικής τραγωδίας.

Λίγα λεπτά αργότερα, στις 9:03, το δεύτερο αεροπλάνο της United Airlines έπεσε στον Νότιο Πύργο. Στις 9:37 ακολούθησε η επίθεση στο Πεντάγωνο, με την πτήση 77 της American Airlines, ενώ στις 9:59 ο Νότιος Πύργος κατέρρευσε, αφήνοντας πίσω του καταστροφή και οδύνη. Στις 10:03, το τελευταίο αεροσκάφος, η πτήση 93 της United Airlines, συνετρίβη στο Σαν Νηλ της Πενσυλβάνια, αποτρέποντας περαιτέρω καταστροφή.

Η κατάρρευση του Βόρειου Πύργου στις 10:28 ολοκλήρωσε τις έξι συγκλονιστικές στιγμές που θα άλλαζαν για πάντα την αμερικανική πραγματικότητα. Σε μνήμη των θυμάτων, τηρήθηκαν έξι λεπτά σιγής, ένα για κάθε σημαντική στιγμή εκείνης της τραγικής ημέρας.

Οι φετινές τελετές μνήμης πραγματοποιούνται υπό το βάρος ενός εξαιρετικά πολωμένου προεκλογικού κλίματος, που όμως δεν κατάφερε να σκιάσει τις εκδηλώσεις ενότητας. Στην καρδιά των εκδηλώσεων, στο σημείο μηδέν, βρέθηκαν σχεδόν πλάι-πλάι οι πολιτικοί αντίπαλοι, Καμάλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ. Έπειτα από παρότρυνση του πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, αντάλλαξαν μια θερμή χειραψία, αποδεικνύοντας πως η μνήμη αυτής της ημέρας υπερβαίνει την πολιτική αντιπαλότητα. Στο πλευρό τους βρέθηκε και ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, χαμογελαστός και σχεδόν αμίλητος, συνδράμοντας στην ένδειξη ενότητας.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, συνοδευόμενος από τους δύο μεγαλύτερους γιους του, όπως και ο υποψήφιος για την αντιπροεδρία Τζέι Ντίβατς, φορούσαν ρούχα στα χρώματα της αμερικανικής σημαίας, συμβολίζοντας την πατριωτική διάσταση της ημέρας.

Παρά την πολιτική πόλωση που διακρίνει αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ, οι τελετές μνήμης αποτελούν μια υπενθύμιση ότι οι στιγμές που καθορίζουν την ιστορία μιας χώρας μπορούν να γεφυρώσουν τις διαφορές, έστω και προσωρινά.

Ανταπόκριση: Λένα Αργύρη