Το άρθρο αναφέρεται στην υπόθεση εξαφάνισης και δολοφονίας του επιχειρηματία Γιώργου Νικολαΐδη και της φίλης του, Σούλας Καλαθάκη, το 1997 στην Ελλάδα. Μετά την εξαφάνιση του ζευγαριού, η αστυνομία ανακάλυψε εγκληματικές ενέργειες που σχετίζονταν με την κλοπή των οικονομικών τους στοιχείων.
Οι έρευνες οδήγησαν στην ανακάλυψη των πτωμάτων τους πέντε μήνες αργότερα και στην αποκάλυψη της συμμετοχής τεσσάρων ατόμων, με τον Παναγιώτη Κράμπη να είναι ο βασικός ύποπτος. Στην εκδίκαση της υπόθεσης, η μοναδική χρήση ανιχνευτή ψεύδους στην Ελλάδα έγινε από τον Θόδωρο Κράλλη, ο οποίος τελικά αθωώθηκε, ενώ οι άλλοι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν.
Η υπόθεση αυτή παραμένει μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εγκληματικής δράσης στην ελληνική δικαιοσύνη.
Πιο αναλυτικά
Στα τέλη του Νοέμβρη του 1997 ο 46χρονος επιχειρηματίας Γιώργος Νικολαΐδης, ιδιοκτήτης της εταιρείας «Πετροχέμκα» και η 32χρονη φίλη του Σούλα Καλαθάκη εξαφανίστηκαν και κανένας δεν ήξερε που βρίσκονται.
Αρχικά ορισμένοι σκέφτονται ότι ίσως ήταν ένα ηθελημένο γεγονός που ίσως συσχετιζόταν με τις δραστηριότητές του, όμως τα πράγματα αλλάζουν τις επόμενες ημέρες.
Το αυτοκίνητο βρίσκεται εγκαταλελειμμένο στην Κηφισιά, ενώ γίνεται ξεκάθαρο ότι πρόκειται για εγκληματική ενέργεια όταν άγνωστοι κάνουν διάρρηξη στο σπίτι του, αφαιρούν μπλοκ επιταγών και πιστωτικές κάρτες και προχωρούν σε αγορές μεγάλης αξίας, χρησιμοποιώντας το «πλαστικό» χρήμα και εξαργυρώνοντας τσεκ. Και μάλιστα όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις….
Το μόνο που δεν κόλλαγε στο σενάριο της απαγωγής ήταν το ότι κανείς δεν είχε επικοινωνήσει με την οικογένεια του Νικολαΐδη για να απαιτήσει λύτρα. Αργότερα θα αποδειχθεί ότι ο βασικός στόχος ήταν με κάποιο τρόπο ο επιχειρηματίας να πειστεί να παραχωρήσει τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων του στους δράστες.
Η πεισματική άρνησή του έφερε –τελικά- και τον θάνατο τόσο του ίδιου όσο και της φίλης του. Περίπου 5,5 μήνες αργότερα στην περιοχή Σέσι του Γραμματικού ένας βοσκός εντοπίζει το καταφαγωμένο από σκυλιά πτώμα μιας γυναίκας. Οι έρευνες των Αρχών φέρνουν στο φως μέλη του σώματός της διασκορπισμένα και τρεις ημέρες μετά, στις 11 Μαΐου 1998, βρίσκουν και το πτώμα ενός άνδρα. Αποδεικνύεται ότι ήταν το ζευγάρι που είχε εξαφανιστεί αναπάντεχα.
Όπως είναι φυσικό, η υπόθεση παίρνει τεράστιες διαστάσεις και όταν τελικά φτάνουμε στην τελική φάση της έρευνας προκύπτουν ενδείξεις για συμμετοχή τουλάχιστον τεσσάρων ατόμων. Βασικός ύποπτος κατονομάζεται ο Παναγιώτης Κράμπης, φίλος του Νικολαΐδη, ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται μέχρι και στο «Φως στο Τούνελ» της Αγγελικής Νικολούλη, πριν η κατάθεση της αρραβωνιαστικιάς του, Μαρίας, δεν αφήσει καμία αμφιβολία για την εμπλοκή του.
Στο κάδρο των υπευθύνων τοποθετήθηκε επίσης ο 33χρονος ιδιωτικός υπάλληλος, Μάριος Ασημάκης και ακόμη δύο άτομα που το βιογραφικό τους ταίριαζε πολύ περισσότερο με το προφίλ που θεωρητικά θα περίμενε κανείς. Επρόκειτο για τον Ηλία Μαζαράκη που είχε καταδικαστεί δις ισόβια για διπλό φόνο αλλά είχε εξαφανιστεί μετά από 5μερη άδεια στις φυλακές Αλικαρνασσού και τον Θόδωρο Κράλλη ο οποίος βρισκόταν μέχρι το 1997 στο ίδιο σωφρονιστικό κατάστημα αφού είχε κατορθώσει να πετύχει διακοπή της ποινής που του είχε επιβληθεί.
Η υπόθεση έφτασε τελικά στα δικαστήρια τον Ιούλιο του 2002. Ο Παναγιώτης Κράμπης που είχε συλληφθεί στο Λονδίνο καταδικάστηκε σε δις ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, ενώ από την διαδικασία προκύπτει εμπλοκή και του Ηλία Μαζαράκη ο οποίος όμως καταδικάζεται ερήμην αφού διέφευγε της σύλληψης μέχρι τον θάνατό του (διαβάστε περισσότερα εδώ). Ποινή κάθειρξης 25 ετών αποφασίζεται και για τον Ηλία Μαζαράκη και ο μόνος από τους βασικούς κατηγορούμενους που αθωώνεται για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας είναι ο Θόδωρος Κράλλης. Και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί για πρώτη (και μέχρι σήμερα μοναδική φορά στην Ελλάδα) ο ορός της αλήθειας!
Ο κατηγορούμενος μάλιστα είχε παραδοθεί ο ίδιος στις Αρχές μετά από ανθρωποκυνηγητό χρόνων σε τρεις ηπείρους. Επέμενε στην αθωότητά του και υποβλήθηκε στο τεστ, παρά το γεγονός ότι η αστυνομία δεν πίστευε λέξη και θεώρησε ότι αυτό ήταν απλά ένα κόλπο του Κράλλη για να πέσει στα… μαλακά. Κι όμως όπως αποδείχτηκε έλεγε την αλήθεια…
Το τεστ βγήκε αρνητικό, δικαιώνοντάς τον και το στοιχείο αυτό συνεκτιμήθηκε μαζί με την απουσία αποδείξεων για την ενοχή του. Η απαίτησή του για τον ορό της αλήθειας τον δικαίωσε απόλυτα και έτσι μετά από μακροχρόνια δικαστική μάχη κατάφερε να καθαρίσει το όνομά του αφού η ετυμηγορία ήταν ότι είχε απλή συνέργεια στο πλημμέλημα της πλαστογραφίας, αδίκημα που τιμωρήθηκε με φυλάκιση τριών μηνών, η οποία μάλιστα ήταν και εξαγοράσιμη.
Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στα χρονικά αφού περίπου την ίδια περίοδο είχε προκύψει αντίστοιχο θέμα και με μια υπόθεση δολοφονίας φοιτήτριας Ιατρικής που είχε γίνει στη Λάρισα. Η πολιτική αγωγή κατέθεσε αίτημα να υποβληθεί ο κατηγορούμενος σε εξέταση ανιχνευτή ψεύδους, η υπεράσπιση το έκανε δεκτό, όμως τελικά κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη καθιστώντας την περίπτωση Κράλλη μοναδική.
