Αναλυτικά η επιστολή:

«Ο λαός λέει μια παροιμία που ταιριάζει απόλυτα με το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια: “Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι”. Η οποία σημαίνει ότι αφού σε καταστρέψω, αφού σε παρατήσω στην τύχη σου και δεν ενδιαφερθώ καθόλου για εσένα, σου κάνω κι ένα καλό, για να μην με κατηγορήσεις.

Έτσι και η ΕΟΚ. Αφού παράτησε το μπάσκετ γυναικών στην τύχη του, αφού παρά τις εξαγγελίες της δεν έκανε το παραμικρό για την ανάπτυξη, για την προβολή, για την εξυγίανση του χώρου, διαφημίζει κιόλας σαν μεγάλη επιτυχία ότι εξασφάλισε την τελική φάση του Eurobasket Γυναικών 2025 και θα γίνει στην Ελλάδα. Κι είναι να αναρωτιέται κανείς τι νόημα έχει να αναλαμβάνει η χώρα μας τέτοιες διοργανώσεις, να επιβαρύνεται οικονομικά, αν δεν έχει κανένα σκοπό να τις εκμεταλλευτεί για να αυξήσει το ενδιαφέρον των γυναικών, των νέων κοριτσιών ιδιαίτερα, για το άθλημα.

Είναι εφιαλτικοί οι αριθμοί.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν μόλις 1.500 γυναίκες μπασκετμπολίστριες με ενεργό δελτίο πάνω από τα 18 χρόνια.

Μιλάμε για τον απόλυτο μαρασμό. Ούτε καν στα πρώτα χρόνια του μπάσκετ γυναικών δεν υπήρχαν τόσο χαμηλά νούμερα, που δείχνουν μια ολοκληρωτική απαξίωση για τον χώρο, ακόμα και στο επίπεδο του μπάσκετ αναψυχής, σε τοπικό επίπεδο. Αν εξαιρέσει κανείς μερικές αθλήτριες που έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο (κυρίως μέσω της προσωπικής δουλειάς τους) και αγωνίζονται στο εξωτερικό ή σε τρεις-τέσσερις ομάδες της Ελλάδας, το μπάσκετ γυναικών στη χώρα μας εξαντλείται στην ολιγόχρονη παρουσία των κοριτσιών στα τμήματα υποδομής.

Έτσι φτάνουμε στο σημείο ολόκληρες Ενώσεις να μην βρίσκουν τέσσερις ομάδες για να διοργανώσουν πρωτάθλημα γυναικών, ή να διοργανώνονται πρωταθλήματα για καθαρά τυπικούς λόγους, με συμμετοχή το πολύ 4-5 ομάδων. Ακόμα και στην ΕΚΑΣΘ, που αντιπροσωπεύει ένα πολύ μεγάλο και ιστορικό τμήμα του μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα, οι συμμετοχές ομάδων στα πρωταθλήματα γυναικών είναι οριακά διψήφιες.

Νέα κορίτσια δεν μπαίνουν στο μπάσκετ με την ίδια ευκολία που επιλέγουν άλλα σπορ. Και η ΕΟΚ, πέρα από κάποια αποσπασματικά προγράμματα, δεν κάνει καμία οργανωμένη προσπάθεια για να φέρει κορίτσια στο μπάσκετ και να τα κρατήσει. Οι περισσότερες πετυχημένες προσπάθειες οφείλονται σε συγκεκριμένους προπονητές και προπονήτριες, που με προσωπική προσπάθεια κρατούν ζωντανές κάποιες περιοχές. Τις περισσότερες φορές χωρίς ουσιαστική βοήθεια.

Αλλά και όσα κορίτσια ξεκινούν να μαθαίνουν το μπάσκετ και το αγαπούν, έχουν συνήθως ημερομηνία λήξης το τέλος της Β’ Λυκείου. Πριν ακόμα συμπληρώσουν την τελευταία τους χρονιά ως νεανίδες σταματούν το μπάσκετ είτε αποσπασματικά, είτε τελείως, για να προετοιμαστούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Και όταν πετύχουν, συνήθως μακριά από την πόλη τους, δεν έχουν κανένα κίνητρο να ασχοληθούν.

Γιατί αυτή η απαξίωση; Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

Το μπάσκετ γυναικών δεν προβάλλεται καθόλου από την τηλεόραση. Το πρωτάθλημα της Α1 Γυναικών, ό,τι καλύτερο σε θέαμα έχει να προσφέρει το μπάσκετ, πρέπει να προσπαθήσει κάποιος πολύ για να το ανακαλύψει στο διαδίκτυο σε μεταδόσεις live streaming και σε συνδρομητικά κανάλια.

Οι αγώνες διεξάγονται σε ώρες τελείως αντιεμπορικές, νωρίς το μεσημέρι, και σε γήπεδα που, στο επίπεδο των αγοριών, είναι ζήτημα αν φιλοξενούν αγώνες παιδικό-εφηβικών πρωταθλημάτων.

Γήπεδα-στρούγκες, βοηθητικά, τις περισσότερες φορές με άδειες ή μισοάδειες εξέδρες.

Μοιραία οι χορηγοί είναι πολύ λιγότεροι, και ακόμα και οι ιστορικοί σύλλογοι που έχουν τμήματα γυναικών δεν τα προβάλλουν, έστω σε κάποια αναλογία με τα τμήματα ανδρών. Οπότε ακόμα και αγώνες που αποδεδειγμένα έχουν ενδιαφέρον, λόγω των ονομάτων των αντιπάλων, περνούν απαρατήρητοι. Ούτε τους τελικούς, που «παραδοσιακά» τα τελευταία χρόνια διεξάγονται μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, δεν κατάφερε να πείσει η ΕΟΚ ένα κανάλι να τους δείξει.

Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος επηρεάζει τα πάντα. Το κίνητρο των παικτριών να συνεχίσουν το μπάσκετ μετά τα 18 μέχρι και τις οικονομικές τους απολαβές. Τα περισσότερα κορίτσια που συνεχίζουν το μπάσκετ έχουν σκοπό να εκμεταλλευθούν το ταλέντο τους για να εξασφαλίσουν υποτροφία σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, δηλαδή να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Η περίφημη μπασκετική ισότητα δεν ισχύει σε καμία περίπτωση στην Ελλάδα.

Οι εθνικές ομάδες ανδρών και γυναικών διαμένουν σε διαφορετικής κατηγορίας ξενοδοχεία, κάποιες φορές μετακινούνται και με διαφορετικό τρόπο.

Η προετοιμασία των “μικρών” εθνικών ομάδων γίνεται σε διαφορετικές περιοχές.

Τα αναπτυξιακά τουρνουά “Πέτρος Καπαγέρωφ” έχουν διαφορετικό αριθμό αγοριών και κοριτσιών.

Μέχρι και οι τελικές φάσεις των πανελληνίων πρωταθλημάτων διεξάγονται με διαφορετικό τρόπο, παρ’ ότι με ίδιο αριθμό ομάδων: Τα αγόρια έχουν απογευματινούς αγώνες σε δύο γήπεδα και μία ημέρα ρεπό, τα κορίτσια “συνωστίζονται” σε ένα γήπεδο με πρωινούς αγώνες και χωρίς ρεπό. Οι αγώνες των παίδων – έφηβων γίνονται με τρείς διαιτητές των κορασίδων – νεανίδων με δύο, το ίδιο συμβαίνει και στις γυναίκες.

Η Α2 ανδρών ονομάστηκε ELITE LEAGUE λόγω χορηγίας, γιατί δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο και στην η Α1 Γυναικών;

Πώς να μην αισθάνονται μετά τα κορίτσια σαν “παιδιά ενός κατώτερου Θεού” μετά απ’ αυτή την απαξίωση, που είναι μάλιστα και θεσμική;

Το μεγαλύτερο ζήτημα, όμως, έχει να κάνει με την αξιοπιστία των πρωταθλημάτων. Όταν ακούγονται τόσα, από διεθνείς μάλιστα φορείς, όπως η FIBA, για αγώνες που είναι ύποπτοι για στοιχηματισμό, για εφόδους σε αποδυτήρια και κατασχέσεις κινητών τηλεφώνων, πώς μπορεί η ΕΟΚ να κοιτάζει αλλού και να σφυρίζει αδιάφορα;

Και ο πρόεδρός της, o Βαγγέλης Λιόλιος, ο οποίος φωτογραφιζόταν κιόλας με πρόσωπα που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, δεν έχει κάνει το παραμικρό για να βοηθήσει την έρευνα και να καθαρίσει την υπόθεση, ώστε να μην μείνει καμία σκιά.

Οι εξαγγελίες της ΕΟΚ και του προέδρου της Βαγγέλη Λιόλιου ότι θα δημιουργήσει μια “ομοσπονδία μέσα στην ομοσπονδία” για τις γυναίκες και για “διπλάσιο ενδιαφέρον και στήριξη στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες”, αποδείχτηκαν κούφια λόγια. Ένα γραφείο λειτουργεί κι αυτό τυπικά, χωρίς τη διάθεση να δοθεί το παραμικρό σε χρήμα, σε χρόνο και σε διάθεση για να γίνει κάτι σοβαρό.

Γι’ αυτό και υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος ακόμα και ένα σημαντικό ραντεβού, όπως το Eurobasket Γυναικών 2025, να απαξιωθεί τελείως και να στείλει λάθος εικόνα, με ανύπαρκτο ενδιαφέρον και μισοάδεια γήπεδα. Και στο τέλος να μας μείνουν μόνο τα πολλά έξοδα της διοργάνωσης και να μην κερδίσουμε τίποτα.

Το τέλμα είναι αναπόφευκτο και σε λίγο καιρό δεν θα μιλάμε για μπάσκετ γυναικών, αφού ίσως και να μην υπάρχει.

Η ΕΟΚ πρέπει να ανοίξει την αγκαλιά της και να κοιτάξει το πρόβλημα στα μάτια.

Ιδέες, επίλυσης των θεμάτων πολλές, προσφορά στην επίλυση τους από εμάς τις δυο σαφώς, γιατί το θέμα δεν είναι παραταξιακό είναι ξεκάθαρα μπασκετικό και το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα.

“Νατάσα Ντάνου – Φωτούλα Βολονάκη

“Πρώτα το Μπάσκετ”».//ΔΜ