Σε κάθε ιστορία πτώσης υπάρχει κάποιος που μένει πίσω. Που δεν φεύγει όταν όλα καταρρέουν. Που επιλέγει να μείνει εκεί – μέσα στη σιωπή, στη ντροπή, στην αμφισβήτηση, στο βλέμμα του κόσμου που κρίνει. Η Ελπίδα Νίνου, σύζυγος του Πέτρου Φιλιππίδη, στάθηκε δίπλα του όχι μόνο ως γυναίκα, αλλά ως άνθρωπος που – με τον δικό του τρόπο – διάλεξε να μη γυρίσει την πλάτη. Θύμα ή θύτης; Ίσως τίποτα από τα δύο. Ίσως απλώς μια γυναίκα που πλήρωσε το τίμημα μιας ζωής δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπούσε.

Ο έρωτας που ξεκίνησε με υποσχέσεις

Η Ελπίδα γνώρισε τον Πέτρο όταν ακόμα τα όνειρα ήταν μπροστά. Δύο άνθρωποι του θεάτρου, με κοινούς στόχους, αγάπη για τη σκηνή, πίστη στο ταλέντο, και μια σχέση που άντεξε στον χρόνο. Έκαναν παιδί, έκτισαν μαζί τη ζωή τους, και για πολλά χρόνια ήταν ένα από τα πιο «ήσυχα» και διακριτικά ζευγάρια στον χώρο του θεάματος. Εκείνη, πάντα λίγο πιο πίσω, χωρίς φωνές, χωρίς σκάνδαλα, χωρίς επιδεικτικές παρουσίες. Ο ρόλος της ήταν πάντα αυτός της σταθερής, της ήρεμης δύναμης.

Η κατάρρευση και το σοκ

Κανείς – ίσως ούτε η ίδια – δεν περίμενε ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Οι αποκαλύψεις για τον Φιλιππίδη, οι καταγγελίες, οι ποινικές διώξεις, η φυλάκιση, οι δίκες… Η ζωή της άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ό,τι είχε χτίσει δεκαετίες, γκρεμίστηκε δημόσια μέσα σε λίγες εβδομάδες. Και εκείνη; Στην αρχή, σοκαρισμένη. Μετά, σιωπηλή. Στη συνέχεια, παρούσα στα δικαστήρια, με δάκρυα στα μάτια και την κούραση χαραγμένη στο πρόσωπο.

Ένα ράκος, όχι για τη δημοσιότητα, αλλά για τον άνθρωπό της

Στις δικαστικές αίθουσες, δεν είδαμε μια γυναίκα που παίζει ρόλο. Είδαμε μια γυναίκα που έχει πονέσει, που έχει καταρρεύσει, αλλά που νιώθει πως η θέση της είναι εκεί. Στο πλευρό ενός ανθρώπου που – για τον υπόλοιπο κόσμο – έχει πέσει στο κενό, αλλά για εκείνη, είναι ακόμα ο άντρας της. Δεν δικαιολόγησε, δεν αρνήθηκε, δεν προσπάθησε να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Στάθηκε, όμως. Και αυτό, για κάποιους, είναι ανεπίτρεπτο. Για άλλους, είναι βαθύς ανθρώπινος πόνος.

Ο δικός της Γολγοθάς

Η Ελπίδα Νίνου δεν κατηγορήθηκε επίσημα. Δεν κάθισε ποτέ στο εδώλιο. Κι όμως, καταδικάστηκε άτυπα, κοινωνικά. «Γιατί μένει;», «Πώς τον στηρίζει;», «Δεν τα ήξερε;». Ερωτήματα που αιωρούνται χωρίς απαντήσεις. Μπορεί να μην ήταν μέρος των πράξεων, αλλά το βάρος της ηθικής συνενοχής έπεσε πάνω της σαν πέτρα. Ίσως επειδή στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, περιμένουμε από τη γυναίκα να φύγει, να “καθαρίσει” την εικόνα της, να αποστασιοποιηθεί για να σώσει το προσωπικό της αφήγημα. Εκείνη, δεν το έκανε. Δεν μίλησε πολύ. Δεν δικαιολογήθηκε. Απλώς έμεινε.

Η μοναξιά πίσω από τις κάμερες

Πίσω από κάθε δημόσια εμφάνιση, πίσω από κάθε δάκρυ που κύλησε στα δικαστήρια, υπάρχει η μοναξιά. Οι φίλοι που χάθηκαν. Οι πόρτες που έκλεισαν. Οι συνεργασίες που ακυρώθηκαν. Η απόλυτη κοινωνική απομόνωση. Και μέσα σε όλα αυτά, μια γυναίκα που δεν έπαψε ποτέ να είναι μάνα, σύζυγος, και άνθρωπος με δική της υπόσταση – όσο κι αν αυτή καταπατήθηκε από τη δημόσια κατακραυγή.

Θύμα ή θύτης; Ίσως απλώς άνθρωπος

Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό: Είναι η Ελπίδα Νίνου θύμα ή θύτης των επιλογών του άντρα της; Ίσως κανένα από τα δύο. Ίσως να είναι απλώς ένας άνθρωπος που βρέθηκε στην πιο δύσκολη καμπή της ζωής του και επέλεξε να μην εγκαταλείψει. Δεν είναι όλοι τόσο δυνατοί. Δεν είναι όλοι τόσο ευάλωτοι. Δεν είναι όλοι τόσο ήσυχοι, αλλά τόσο παρόντες ταυτόχρονα.

Ίσως, στο τέλος, να είναι απλώς μια γυναίκα που σήκωσε έναν σταυρό που δεν της αναλογούσε. Και που, παρόλα αυτά, συνέχισε να περπατά.