Το κεφάλαιο μιας υπόθεσης που απασχόλησε για χρόνια την ελληνική κοινή γνώμη προκαλώντας σοκ και αποτροπιασμό για το πως μια μητέρα, η Ρούλα Πισπιρίγκου μπορεί να στέρησε τη ζωή από τα παιδιά της, την Μαλένα και την Ίριδα, κλείνει με την δικαστική απόφαση για την ομόφωνη καταδίκη της σε δις ισόβια.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν είναι η πρώτη μητέρα που καταδικάζεται στην Ελλάδα για την δολοφονία των παιδιών της, είναι όμως η πρώτη Ελληνίδα που θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή της στη φυλακή καταδικασμένη γι αυτό το έγκλημα. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών ανακοίνωσε την απόφασή του για την υπόθεση των θανάτων των δύο κοριτσιών κρίνοντας ομόφωνα ένοχη τη Ρούλα Πισπιρίγκου για ανθρωποκτονία από πρόθεση, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, κατά συρροή. Και της επέβαλε δις ισόβια.

Η παιδοκτονία από μια μητέρα είναι ίσως το πιο ειδεχθές των εγκλημάτων γιατί κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί πως ο άνθρωπος που δίνει ζωή σε ένα πλάσμα, φτάνει στο σημείο να του την αφαιρέσει.

Ο όρος «σύγχρονη Μήδεια» που χρησιμοποιείται για εγκλήματα που διαπράττονται από μητέρες με θύματα τα ίδια τους τα παιδιά βεβαίως και δεν είναι τυχαίος.

Υπόθεση Μπέικερ

Το Μάιο του 1961 η Ελλάδα συγκλονίζεται από μία υπόθεση παιδοκτονίας με πρωταγωνίστρια την αποκαλούμενη «Μήδεια του Καλαμακίου».

Η 28χρονη Αμερικανίδα Νίτα Μπέικερ, ζούσε στην Ελλάδα από το 1960 με τον άνδρα της Τζόελ Μπέικερ και τα τρία τους παιδιά. Ο άνδρας της γνώρισε μια νεαρή Ελληνίδα, τη Βενετία Σιταρά, η οποία εργαζόταν στην αμερικανική βάση και αρχίζει να έχει επαφές μαζί της. Όταν η Μπέικερ το ανακαλύπτει αποφασίζει ότι δεν πρέπει να ζήσει ούτε εκείνη ούτε τα παιδιά της.

Η Μπέικερ έζησε αλλά ο θάνατος των παιδιών της ήταν φρικιαστικός. Αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει καρφώνοντας το μαχαίρι στον λαιμό της, όμως ήδη είχε φτάσει στο σπίτι ο σύζυγός της και έτσι κατάφερε να γλιτώσει.

Είχε στραγγαλίσει στον ύπνο τους με κορδόνι τα τρία της παιδιά και μόνο ο μικρός γιος της προσπάθησε να φέρει κάποια αντίσταση.

Πρώτα έπνιξε την Κίτι, μετά τη Σουζάνα και τελευταίο τον Τζο. Δεν έδειξε ποτέ κάποιο σημάδι μεταμέλειας. Καταδικάστηκε σε 16 χρόνια κάθειρξη με το ελαφρυντικό της διάπραξης του εγκλήματος εν βρασμώ ψυχής και σε κατάσταση μέτριας συγχύσεως. Όμως της δόθηκε χάρη και έφυγε για την Αμερική το 1963, αφήνοντας πίσω της μια υπόθεση που ακόμα και σήμερα θεωρείται ως σημείο αναφοράς στα εγκληματολογικά χρονικά των παιδοκτονιών στη χώρα μας.

Η πρώτη διδάξασα

Στην ελληνική μυθολογία, η Μήδεια ήταν η κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη και της Ωκεανίδας Ιδυίας ή Εκάτης. Όταν ο Ιάσονας, αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας, έφτασε στην Κολχίδα, η Μήδεια τον ερωτεύτηκε και έθεσε στην διάθεσή του όλα τα μέσα της τέχνης της, ώσπου ο ήρωας να αποκτήσει το Χρυσόμαλλο δέρας. Ύστερα απ’ αυτό ακολούθησε τον εραστή της και για να αργοπορήσει τον Αιήτη, ο οποίος τους καταδίωκε, τεμάχισε τον αδελφό της, Άψυρτο, και σκόρπισε στη θάλασσα τα μέλη του.

Στην Ιωλκό αργότερα, ο Ιάσονας την παρακάλεσε να εκδικηθεί τον Πελία, φονιά του πατέρα και του αδελφού του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Η Μήδεια τότε έπεισε τις κόρες του Πελία να τεμαχίσουν το σώμα του πατέρα τους και να το βράσουν, γιατί έτσι δήθεν θα κατόρθωναν να τον κάνουν πάλι νέο. Μετά την καταδίωξη του ζεύγους των εραστών από το γιο του Πελία, Άκαστο, κατέφυγαν στην Κόρινθο, όπου έζησαν για ένα διάστημα ευτυχισμένοι, μέχρις ότου ο Ιάσονας εγκατέλειψε τη Μήδεια για να μνηστευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, Γλαύκη.

Η Μήδεια και πάλι χρησιμοποίησε τα μαγικά της φίλτρα για να εκδικηθεί την αντίζηλή της. Της έστειλε δηλητηριασμένο χιτώνα σαν δώρο για το γάμο της, ο οποίος έβγαζε φλόγες και την έκαψε.

Οι παιδοκτονίες της Μήδειας

Η εκδίκησή της όμως δε σταμάτησε εδώ, αλλά έφτασε στο πιο αποτρόπαιο έγκλημά της. Σκότωσε τα δύο της παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, που είχε αποκτήσει με τον Ιάσονα, ανέβηκε μετά σ’ ένα άρμα που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες και έφτασε στην Αθήνα, όπου ενώθηκε με τον Αιγέα και απέκτησε το Μήδο.

Το «σύνδρομο της Μήδειας»

Όπως λένε οι ειδικοί για το «σύνδρομο της Μήδειας»:  «Η γυναίκα χρησιμοποιεί το σώμα της, ως το πιο ισχυρό επικοινωνιακό μέσο, ως το μεγαλύτερο όπλο της. Εξαιτίας της απόλυτης εξουσίας που έχει η μητέρα στα παιδιά της μέσα στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού της, μερικές διαταραγμένες γυναίκες, στερημένες από μητρική φροντίδα οι ίδιες, βλέπουν τα παιδιά τους ως ναρκισσιστική προέκταση του εαυτού τους. Έτσι, αντί να στρέψει την καταστροφική οργή στον εαυτό της, στρέφει αυτή τη φονική παρόρμηση στο παιδί της. Δηλαδή, η παιδοκτονία ως λειτουργία είναι το καθρέφτισμα της αυτοκτονίας στη φαντασία. Σκοτώνοντας το κακό μέρος του εαυτού της που έχει προβληθεί πάνω στο παιδί, η μητέρα παροδικά έχει εξαφανίσει τα απαράδεκτα μέρη του εαυτού της που δεν έχει απαρτιώσει».

Ο De Mause γράφει: «Η χρήση των παιδιών ως αποδιοπομπαίων τράγων για να ανακουφιστεί η προσωπική εσωτερική σύγκρουση, έχει αποδειχθεί ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για να συντηρούμε τη συλλογική ψυχολογική μας ομοιόσταση… Το παιδί χρησιμοποιείται ως δοχείο δηλητηρίου, όπου κανείς μπορεί να προβάλει κομμάτια της ψυχής του που αποποιείται…».

Από έρευνα που έγινε σε ιατρικά αρχεία, ψυχολογικά τεστ, και δικαστικά αρχεία 20 γυναικών στη Νότια Καρολίνα, ηλικίας 18-66, που νοσηλεύτηκαν μετά τις δολοφονίες των παιδιών τους στο θέμα της παιδοκτονίας προκύπτουν τέσσερα κίνητρα:

α) παθολογικά – η μητέρα είναι ψυχικά ασθενής

β) Τυχαία – η κακοποίηση των παιδιών ή η σωματική πειθαρχία οδηγούν στον θάνατο

γ) Αντίποινα – το παιδί δολοφονείται για να τιμωρηθεί κάποιος άλλος, συχνά ο σύζυγος

δ) Βρεφοκτονία – το παιδί σκοτώνεται μέσα στις πρώτες 24 ώρες της ζωής, συνήθως από μια νέα γυναίκα, συχνά έφηβη, η οποίος έχει διστάσει να αποκαλύψει την εγκυμοσύνη της στους γονείς ή σε άλλους.